न्यू मेक्सिको: २ Land of Enchantment

ट्रिपच्या पहिल्या दिवशी सकाळी अगदी लवकर अनिरुद्ध बॉस्टनहून निघाला. तो आम्हाला दुपारी शिकागो युनियन स्टेशनवर भेटणार होता. बॉस्टनमध्येच त्याचं विमान delay होण्याचं नाटक पार पडून तो आमच्याही अगोदर स्टेशनला हजर होता. तन्मयीच्या सकाळच्या खाण्याच्या वेळा सांभाळून, उबर बोलावून, आम्हीसुद्धा धावत-पळत स्टेशनला पोहोचलो. ट्रेनचा प्लॅटफॉर्म शोधला. आजीची व्हीलचेअर आई ढकलत होती, आजीच्या मांडीवर एक बॅग दिली होती, माझ्याकडे तन्मयी+तिचा स्ट्रोलर, रोहित आणि अनिरुद्धकडे प्रत्येकी २ व्हीलवाल्या बॅग्स आणि शिवाय त्या दोघांच्या कॅमेरा बॅग्स असं सगळं सावरत आम्ही योग्य डब्यात पोहोचलो एकदाचे! 

पुढचे २४ तास मात्र आम्ही खा-प्या-तन्मयीला खेळवा-झोपा एवढंच करत होतो. 

अल्बुकर्कीत हॉटेलला पोहोचून सगळेजण सामान आवरून, जेवून झोपून गेलो. Oh no, wait! विसरलेच! आमच्याच खोलीतल्या टॉयलेटचा फ्लश चालत नव्हता नाही का! मग खोली बदलणं ओघाओघानं आलंच. तो उद्योग पार पाडला, आणि नवीन खोलीतला फ्लश नीट चालतोय नं ह्याची खात्री करून घेऊनच मग झोपलो. 

Tanmayee ready for the climb!

दुसऱ्या दिवशी सकाळी पटापट आवरून आम्ही तिथल्या Sandia Peak नावाच्या डोंगरावर चढाईला निघालो. एव्हाना तन्मयीपण प्रवासाला चांगलीच रुळली होती, तरीपण १०,००० फूट उंचीवर ती कशी राहते ह्याची जरा धाकधूक मनात होतीच. डोंगर चढताना किंवा वर फिरताना तिला काहीही त्रास झाला नाही, पण परत खाली उतरताना कानांना दडे बसल्यामुळे तिनं भरपूर रडून घेतलं. तोबा गर्दीत ठणाणा करत रडणारं मूल आपलं असलं की काय वाटतं ह्याचा आम्ही अगदी पुरेपूर अनुभव घेतला!

ह्यापूर्वी कोणत्याही विमानप्रवासात रडणारी बाळं आसपास असली की वाटायचं त्यांचे आई-वडील शांत का करत नाहीयेत त्यांना. तन्मयीनंही तसाच दंगा मांडल्यावर समजलं की हे काही खरं नव्हे... आपल्याला नको असलेली गोष्ट बाजूला झाल्याशिवाय बाळं काही रडायची थांबणार नाहीत! माझा बॉस Paul त्याबाबतीत खरंच amazing आहे. तो नेहमी म्हणतो की स्वतः त्याने ४ मुलं वाढवल्यामुळे आता प्रवासात रडणारं मूल आसपास असलं तरी त्याला काहीही वाटत नाही!

असो, coming back to the topic... तर अल्बुकर्कीपासून साधारण ४५ मिनिटांवर ही जागा आहे. रोपवेनं वर जाता येतं, किंवा उत्साही ट्रेकर्स चढूनही जातात. आमच्यासोबत ११ महिन्यांचं बाळ आणि माझी ८० वर्षांची आजी असल्यामुळे आम्ही ह्यातलं काय करणार हे clear होतं. 

प्रत्यक्ष त्या डोंगरावरून - खरंतर त्याला शिखर म्हणायला हवं ("peak" चं literal translation), पण त्या लांबवर पसरलेल्या वाळवंटात हा एकच डोंगर आहे मधेच...त्याला शिखर तरी कसं म्हणायचं? Anyway, तर त्या डोंगरावरून आजूबाजूचा साधारण २८,००० sq.km.चा area दिसतो. त्यात अल्बुकर्की आणि आसपासचे काही छोटे-मोठे डोंगर आणि लांबवर पसरलेलं वाळवंट दिसतं.

At Sandia Peak

Albuquerque: the view from Sandia Peak

View from atop the peak

वर करायला तसं फार काही नव्हतं. नाही म्हणायला आम्ही रोपवेने चढलो त्याच्या पलीकडच्या बाजूला skiing चा area होता. पण तो चालू नव्हता. वर बांधलेल्या viewing decks वरून थंडीत कुडकुडत सगळं (विहंगम का काय म्हणतात ते?!) दृश्य डोळ्यांत भरून घेतलं; आणि थोडंसं कॅमेऱ्यातसुद्धा (ते रोहित आणि अनिरुद्धनं)! अनिरुद्धनं त्याच्या कॅमेराला लावायला हीsssss मोठ्ठी अवाढव्य लेन्स आणली होती... काय काय लांबवरचं कॅमेरात तो टिपत होता!

रोपवेनं जाताना त्या डब्यात एक guide वजा रोपवेचा operator होता. तो बरीचशी माहिती देत होता. म्हणजे रोपवे कधी बांधला, तो अमेरिकेतला उंचीने तिसऱ्या क्रमांकाचा रोपवे कसा आहे, त्याला २ च टॉवरने कसा support दिलेला आहे वगैरे वगैरे. तर त्याच्याच सांगण्यावरून, "Sandia" म्हणजे स्पॅनिशमध्ये watermelon अथवा कलिंगड. सूर्यास्ताच्या वेळी ह्या डोंगराची जी लाल shade दिसते, त्यामुळे ह्याला Sandia Peak असं नाव दिलंय म्हणे. संध्याकाळी आई, आजी आणि तन्मयीला हॉटेलला सोडून रोहित, मी आणि अनिरुद्ध छोट्या drive ला बाहेर पडलो तेव्हा हा रंग पाहिला. Highway वरून जाताना उजव्या बाजूला लांबच लांब पसरलेलं वाळवंट आणि डावीकडे नजरेत न मावणारा लालभडक उंच डोंगर... It was beginning to dawn on me on that evening why New Mexico is called Land of Enchantment. 

"Sandia" Peak at Sunset